Thursday, March 02, 2006

اعدامي ديکر


صــحبت از پژمردن يک برگ نيست
واي جنــــــــــــگل را بيابان مي کنند
دو انسان ديگر به نام هاي مهدي نواصري وعلي عفراوي به دار آويخته شدند. آنچه سواي درداور بودن نگاه به عفريت مرگ و روا بودن اين عمل،قلب هر ازاده ي را به درد مي آورد محاکمه ي اين افراد در سکوت و به دور از چشم خبرنگاران و افراد بي طرف است. آيا خوني ناحق به زمين ريخته نشده است؟در نضامي که دادگاهاي ان به بيدادگاه مشهور است وهر شهر وند ايراني حداقل خاطره ي تلخ را از ان سيستم مظلوم کش دارد آيا مي توان به راي قضاتي که در کسوت روحانيت هستند نسبت به کساني که از فلسفه انان انزجار دارند خاطر جمع بود؟ انچه که مسلم است اواي عفريت مرگ دير گاهي است که در ايران طنين دارد .با تاسف از جان باختن دو انسان اميد روزي را دارم که ديگر مرگ سالاري در ايران نباشد.