فراسوی خبر
خبر:اجلاس پاریس بی حصول موافق پایان یافت.وزرای خارجه دول امریکا و سه کشور اروپای وچین وروسیه قرار است در این
مورد در نیویورک هم دیگر را ملاقات کنند
فراسوی خبر
مدتی است که پرونده هسته ای ایران به مرحله بحرانی رسیده است و در بطن سیاست خارجی دول مختلف به مبحث اصلی بدل کشته است. اما در این میان نحوه برخورد و نگاه یکی از بازیگران اصلی آن با دیگران تفاوت های چشمگیری دارد .زیرا تمامی کشور ها این بحران را برحسب منافع ملی قضاوت کرده وپی می گیرند و تنها ایران است که ان را بر طبق منافع گروهی و رژیم حاکم می نگرد
آمریکا وغرب با توجه به هراس هم نپمان نان منطقه ای از عربستان تا اسرائیل و ترکیه و کویت خواهان محدودیت در دست یابی ایران به این فن اوری هستند و روسیه وچین بر حسب نگاه بلند مدت به انرژی و هراس روزافزون از نفوذ بیشتر غرب به رهبری امریکا در منطقه بر طبل مخالفت می کوبد ولی ایران تنها برمبنای منافع نظام ونه کشور به آن می نگردد از آنجا که دست یابی رژیم به مسابقه تسلیحاتی در منطق می انجامد که در بهترین حالت اقتصاد مریض ایران توانای ادامه آن را ندارد واز سوی با حجم بزرگ گاز نهفته در ایران برای 300 سال دیگر لزومی برای ادامه تنش و پای فشاری به سیاست لج بازانه دست یابی وجود ندارد و تنها زمانی واقعیت نیاز رژیم و مطابقت سیاست ان بر منافع گروه حاکم روشن می شود که در نظر گرفت که تهران پیشنهاد استرو وزیر خارجه انگلیس از سوی غرب را ، دال بر متوقف کردن برنامه غنی سازی نه دست یابی به انرژی هسته ای رابرای حداکثر 10 سال، در جهت خلاصی از بن بست را شدیدا رد کرد .گوی که بقای ایران بعد از 10 سال در دید زمان داران و نه قائمین به حکومت ایران مورد شک است!!!
اما واقعیت مطلب این است که جمهوری اسلامی که فلسفه مهوع آن باعث شده است که تنها کشوری در دنیا باشد که دارای یار استراتژیکی نیست در هراسی وحشتناک از بقای خود در کوتاه مدت است و اکنون با توجه به بحرانی که در عراق برای آمریکا پیش امده است قصد دارند که با دست یابی به این فن آوری بر حاشیه امنیت خود بیفزایند و چون کره شمالی و پاکستان و حتی چین از احترامی که به هیچ روی شایسته آن نیستند بر خوردار گردد. حال بر روشنفکان و دگراندیشان ایرانی است که در طرفند ملی کردن این سیاست 100% آخوندی نیفتند وبیندیشند که رژیمی که در تمام سالیان گذشته با ذم ملی گراییٍ،روی به سیاست اسلامی فارغ ار منافع ملی آورده بود و در این راه از هدر دادن پول و امکانات مردم در سوریه و لبنان و عراق و هر ناکجایی دنیا دریغ نداشته و اکنون نیز ندارد. چرا بی توجه به سبقه تاریخیش به یک باره مهر ملیت و ملی را بر پیشانی سیاست خوده زده است و بدانیم که این سیاست در بهترن شکل ثمر دهی خود به قیمت فنا شدن ایران و تمامیت ازضی تمام می شود.
فراسوی خبر
مدتی است که پرونده هسته ای ایران به مرحله بحرانی رسیده است و در بطن سیاست خارجی دول مختلف به مبحث اصلی بدل کشته است. اما در این میان نحوه برخورد و نگاه یکی از بازیگران اصلی آن با دیگران تفاوت های چشمگیری دارد .زیرا تمامی کشور ها این بحران را برحسب منافع ملی قضاوت کرده وپی می گیرند و تنها ایران است که ان را بر طبق منافع گروهی و رژیم حاکم می نگرد
آمریکا وغرب با توجه به هراس هم نپمان نان منطقه ای از عربستان تا اسرائیل و ترکیه و کویت خواهان محدودیت در دست یابی ایران به این فن اوری هستند و روسیه وچین بر حسب نگاه بلند مدت به انرژی و هراس روزافزون از نفوذ بیشتر غرب به رهبری امریکا در منطقه بر طبل مخالفت می کوبد ولی ایران تنها برمبنای منافع نظام ونه کشور به آن می نگردد از آنجا که دست یابی رژیم به مسابقه تسلیحاتی در منطق می انجامد که در بهترین حالت اقتصاد مریض ایران توانای ادامه آن را ندارد واز سوی با حجم بزرگ گاز نهفته در ایران برای 300 سال دیگر لزومی برای ادامه تنش و پای فشاری به سیاست لج بازانه دست یابی وجود ندارد و تنها زمانی واقعیت نیاز رژیم و مطابقت سیاست ان بر منافع گروه حاکم روشن می شود که در نظر گرفت که تهران پیشنهاد استرو وزیر خارجه انگلیس از سوی غرب را ، دال بر متوقف کردن برنامه غنی سازی نه دست یابی به انرژی هسته ای رابرای حداکثر 10 سال، در جهت خلاصی از بن بست را شدیدا رد کرد .گوی که بقای ایران بعد از 10 سال در دید زمان داران و نه قائمین به حکومت ایران مورد شک است!!!
اما واقعیت مطلب این است که جمهوری اسلامی که فلسفه مهوع آن باعث شده است که تنها کشوری در دنیا باشد که دارای یار استراتژیکی نیست در هراسی وحشتناک از بقای خود در کوتاه مدت است و اکنون با توجه به بحرانی که در عراق برای آمریکا پیش امده است قصد دارند که با دست یابی به این فن آوری بر حاشیه امنیت خود بیفزایند و چون کره شمالی و پاکستان و حتی چین از احترامی که به هیچ روی شایسته آن نیستند بر خوردار گردد. حال بر روشنفکان و دگراندیشان ایرانی است که در طرفند ملی کردن این سیاست 100% آخوندی نیفتند وبیندیشند که رژیمی که در تمام سالیان گذشته با ذم ملی گراییٍ،روی به سیاست اسلامی فارغ ار منافع ملی آورده بود و در این راه از هدر دادن پول و امکانات مردم در سوریه و لبنان و عراق و هر ناکجایی دنیا دریغ نداشته و اکنون نیز ندارد. چرا بی توجه به سبقه تاریخیش به یک باره مهر ملیت و ملی را بر پیشانی سیاست خوده زده است و بدانیم که این سیاست در بهترن شکل ثمر دهی خود به قیمت فنا شدن ایران و تمامیت ازضی تمام می شود.
