بیمار خاورمیانه

شکل نهایی پرونده هسته ای ایران سر از مغاک اندیشه سران حکومت اسلامی در آورد است و گمانه زنی های که حاکی از ان بود که وجه عمل گرای حکومت فقاهتی علی الرغم تمامی شعارها نهایتا مدارا نموده و به نوعی مصالحه خواهد کرد نمودی بارزتر یافته و از قرائن اخیر منبعث از سخنان این هفنهء لاریجانی می شود این گونه استنتاج کرد که بدنه تصصمیم گیر جمهور ی اسلامی افق تار آینده اش را که مد نظر آورده و میز مذاکره را به بازگشت به دور بد فرجام تنش با غرب ترجیح داده است.البته نباید فراموش کرد که از ویژگی این بُعد عمل گرای نظام گریز از پذیرفتن واقعیت (چون جنگ گذشته و قطع نامه پانصد و نود و هشت) است که هر چه بیشتر از قدر و منزلت مدیرت سیاسی خواهد کاست و ورژیم را که به دلیل ماهیت مذهبیش دارای پایگاهی محدود و قشری است از سطوح آسیب پذیر طبقه متوسط و خسته اجتماع دور خواهد کرد واز جهت دیگر رژیم لازما همچون زمان پس از پذیرفتن قطع نامه598 و ایجاب خاتمه دادن به غائله ای خارجی بایدبه مسائل داخلی بی نگاه امنیتی یا کمتر امنیتی نگریسته و به پردازد که به علت نفس و ماهیت حکومت آخوندی-سپاهی امکان آن هرگزوجود ندارد زیرا در این حالت نیز چون زمان رفسنجانی و خاتمی مطالبات مردم منحصر به بخش نامه ها و حدود تعین شده دولتی نخواهد شد و با افزایش آن زخم تعارض نظلم اسلامی با ایرانیت که در سخنان کسانی چون خمینی و مشکینی ویزدی تبلور داشته و دارد دهان باز کرده و حتی اگر بیمار خاورمیانه از آن جان به در ببرد دچار نقاهتی طولانی خواهد شد