لیبرالیسم وپلورالیسم
آبراهام لینکلن:
اگر خداوند مرا به بهشت بفرستد و در انتخاب جهنم آزاد نباشم آنجا را
ترک خواهم کرد
پلورالیسم و لیبرالیسم دو اندیشه ای هستند که شالوده دنیای متمدن امروزی به شمار می آیند و در سایه آنهاست که بشر امروزی امکان پیوند اقوام و نسل ها و چشم اندازی روشن از آینده را به دست آورده است
ایبرالیسم به انسان می آموزد که فردیت بنیان غیر قابل حذفی است که نباید ان را فدای جمع وایده های آنان کرد و آزادی یک انسان تنها در زمانی محدود می شود که آزادی یک همنوع دیگر از سوی آن در معرض خطر قرار گیرد و تا آن زمان نباید حکومت ها قیدی بررفتار و آمال انسان قرار دهند زیرا تنها در آزادی مطلق وبی قید وشرط است که امکان رشد استعداد های بشر وجود دارد
لیبرالیسم از سویی معتقد به انسان آرمانی و ایده آل نیست که بتوان آن را به عنوان الگویی در نظر گرفت و با نقض آزادی، فرد را به تبعیت از آن وا داشت لیبرالیسم انسان را با تمامی ضعف ها و توانایی هایش به عنوان واحدی که غیر قابل نادیده انگاشتن است می پذیرد که می شود او را به نحوی بار آورد که با در نظر گرفتن منیتش که اصلی غیر قابل مخدوش کردن است برای جامعه خویش نیز مفید باشد.
پلورالیسم نیز سخن پروتاگوراس را به ما گوش زد می کند که انسان معیار شناخت انسان است و هر انسانی بر اساس اندیشه ی خود درباب جهان وانسان سخن می گوید
به عبارتی هیچ دستگاه ارزش گذاری واحدی خواه مذاهب در کم شریعت ترین شکلشان، را نمی توان برای بشر قائل شد زیرا از آنجا که در حیطه فکربشری مفهوم می یابند در گیر پیش شرط ها و مذموم ومطلوب بودن ها می باشند و قابل تطبیق به اندیشه متناقض ومعارضشان نیستند.
نسبی گرایی پلورالیسم به ما می آموزد که معیار اخلاقی واحدی وجود ندارد وفرد گرایی لیبرالیسم یاد می دهد که ارزش آزادی شخص به حدی یست که آنرا به هیج قیمتی نباید محدود کرد
همان گونه که نوشته شد در پرتوی این دو باور است که جوامع مدرن توانسته اند بدنه خویش را بر شالوده های استوار کنند که علاوه بر تأملو تساهل تمامی ارکان و قومیت های آن نسبت به یک دیگر دارایی چنان پویندگی گردد که در اثر وقایع خارجی یا حوادث داخلی شیرازه امور از هم نپاشد وثباتی را که برمردم و نه بر زور استوار است برای آینده گانش ودیعه دهند
و باید آرزو کرد این دو باور که در غیابشان جامعه و کشور ایران به کلکسیون معظلات تبدیل شده اند روزی در مملکت ما نیز برقرار کردند
پلورالیسم و لیبرالیسم دو اندیشه ای هستند که شالوده دنیای متمدن امروزی به شمار می آیند و در سایه آنهاست که بشر امروزی امکان پیوند اقوام و نسل ها و چشم اندازی روشن از آینده را به دست آورده است
ایبرالیسم به انسان می آموزد که فردیت بنیان غیر قابل حذفی است که نباید ان را فدای جمع وایده های آنان کرد و آزادی یک انسان تنها در زمانی محدود می شود که آزادی یک همنوع دیگر از سوی آن در معرض خطر قرار گیرد و تا آن زمان نباید حکومت ها قیدی بررفتار و آمال انسان قرار دهند زیرا تنها در آزادی مطلق وبی قید وشرط است که امکان رشد استعداد های بشر وجود دارد
لیبرالیسم از سویی معتقد به انسان آرمانی و ایده آل نیست که بتوان آن را به عنوان الگویی در نظر گرفت و با نقض آزادی، فرد را به تبعیت از آن وا داشت لیبرالیسم انسان را با تمامی ضعف ها و توانایی هایش به عنوان واحدی که غیر قابل نادیده انگاشتن است می پذیرد که می شود او را به نحوی بار آورد که با در نظر گرفتن منیتش که اصلی غیر قابل مخدوش کردن است برای جامعه خویش نیز مفید باشد.
پلورالیسم نیز سخن پروتاگوراس را به ما گوش زد می کند که انسان معیار شناخت انسان است و هر انسانی بر اساس اندیشه ی خود درباب جهان وانسان سخن می گوید
به عبارتی هیچ دستگاه ارزش گذاری واحدی خواه مذاهب در کم شریعت ترین شکلشان، را نمی توان برای بشر قائل شد زیرا از آنجا که در حیطه فکربشری مفهوم می یابند در گیر پیش شرط ها و مذموم ومطلوب بودن ها می باشند و قابل تطبیق به اندیشه متناقض ومعارضشان نیستند.
نسبی گرایی پلورالیسم به ما می آموزد که معیار اخلاقی واحدی وجود ندارد وفرد گرایی لیبرالیسم یاد می دهد که ارزش آزادی شخص به حدی یست که آنرا به هیج قیمتی نباید محدود کرد
همان گونه که نوشته شد در پرتوی این دو باور است که جوامع مدرن توانسته اند بدنه خویش را بر شالوده های استوار کنند که علاوه بر تأملو تساهل تمامی ارکان و قومیت های آن نسبت به یک دیگر دارایی چنان پویندگی گردد که در اثر وقایع خارجی یا حوادث داخلی شیرازه امور از هم نپاشد وثباتی را که برمردم و نه بر زور استوار است برای آینده گانش ودیعه دهند
و باید آرزو کرد این دو باور که در غیابشان جامعه و کشور ایران به کلکسیون معظلات تبدیل شده اند روزی در مملکت ما نیز برقرار کردند
